O historiador galego Xusto Beramendi (1941-2024), quen consagrou a súa vida académica ao estudo das ideoloxías e o nacionalismo, faleceu este mércores. Diversas entidades como a Real Academia Galega (RAG) ou a Facultade de Xeografía e Historia mostraron, nesta mañá de mércores, o seu pesar pola súa morte.
Nado en Madrid en 1941, Xusto Beramendi cursou estudos de Enxeñaría Industrial e Tradución, ademais de ser doutor en Historia en Santiago e catedrático de Historia Contemporánea na USC, da que tamén foi vicerreitor entre 1990 e 1994.
Entre as súas obras atópanse estudos sobre as figuras de Vicente Risco, Manuel Murguía ou Alfredo Brañas, ademais do monumental ensaio ‘De provincia a nación: Historia do galeguismo político’. Este último valeulle o Premio Nacional de Ensaio 2008.
No ano 2012 xubilouse, aínda que non abandonou a actividade intelectual e foi presidente da xunta reitora do Museo do Pobo Galego, do que foi cofundador en 1976. Foi membro fundador da Fundación Castelao e director da sección de pensamento político da Fundación Vicente Risco.
Publicou preto de 300 libros e artigos. Algúns exemplos da súa obra son: ‘Miseria da Economía’ (1974), con E. Fioravanti; ‘Vicente Risco no nacionalismo galego’ (1981); ‘Galicia e a historiografía’ (1993); ‘A historia política: algúns conceptos básicos’ (1999); ‘A España dos nacionalismos e as autonomías’ (2001); con J. L. Granja e P. Anguera; ‘A transición en Galicia’ (2007); ‘A Galicia autónoma’ (2007); así como participante en obras colectivas como ’15-M: Ou pobo indignado’ (2011); ‘Á beira de Beiras. Homenaxe nacional’ (2011) e ‘Tempos chegados? Sobre ou futuro político de Galiza’ (2015).
Recibiu o Pedrón de Ouro (2008), o Premio Galiza Mártir dá Fundación Alexandre Bóveda (2009) e foille concedida a Medalla Castelao en 2017.
En 2019, con motivo da entrega do Premio Fernández Latorre, reivindicou o “galeguismo esencial” do Museo do Pobo Galego que axudou a fundar, unha entidade que “non existiría sen a entrega desinteresada de moitas vontades privadas, nin podería subsistir sen o sostén duns poderes públicos que achegan máis da metade dos seus recursos”. Puxo en valor a “independencia” desta institución co obxectivo de manterse “fiel” ao seu espírito fundacional.
